Historiettas e contos in interlingua/Le gigante egoista

Le gigante egoista

Tote le vesperes, al sortita del schola, le infantes vadeva a jocar al jardin del Gigante.

Illo esseva un jardin grande e belle, con arbustos de flores e coperite de herba verde e suave. Hic e ibi, per inter le herba, se aperiva flores luminose como le stellas, e il habeva dece-duo persichieros que durante le Primavera se coperiva per delicate flores color rosa e nacre, e al arrivar le autumno se plenava de ric fructos pruinose. Le aves restava in le branca del arbores, e cantava con tan grande dulcor que le infantes habeva le habitude de stoppar jocar pro ascultar lor trillos.

-¡Que felice nos es hic! - se diceva un al alteres. Sed un die le gigante regressava. Ille habeva vadite de visitar a su amico le Ogro de Cornish, et habeva restate con ille durante le ultime septe annos. Durante iste tempore illes jam se habeva dicite toto lo que illes habeva a dicer se, nam su conversation esseva limitate, e le Gigante sentiva le desiro de revenir a su proprie castello. Quando ille arrivava, lo primo que ille videva era le infantes jocante in le jardin.

-¿Que vos face hic? – ille diceva con voce resonante, e le infantes pavorose sortiva currente. -“Iste jardin es mie. Illo es mi jardin private” – diceva le Gigante-; “tote le mundo debe comprender illo, e io non permittera a nemo de jocar hic excepte io mesme”.

E, de immediate, ille construeva un multo alte muro circum le jardin, e sur le porta collocava un annuncio que diceva:

ENTRATA STRICTEMENTE PROHIBITE

INTRUSOS SERA PROSEQUITE

Ille esseva un Gigante multo egoista. Le povre infantes nunc non habeva loco ubi jocar. Illes essayava jocar in le strata, sed illo esseva plen de pulvere e petras et illes non amava isto.

Sovente illes deambulava circa le muro quando illes habeva finite lor lectiones e parlava sur le belle jardin e rememorava “Quam felice nos esseva ibi” Se diceva le un al altere.

Quando le Primavera retornava, omne le village se populava de aves e flores. Solmente, le jardin del Gigante Egoista remaneva in le hiberno. Post que il non habeva infantes, le aves non voleva cantar in illo, e le arbores oblidava florescer. Sol un vice un bellissime flor appareva inter le herba, mais quando illo videva le annuncio, illo sentiva se tan triste pro le infantes que illo volveva a mitter se sub le terra e volveva a dormir. Le unic que ibi esseva a gusto esseva le neve e le gelo. “Le Primavera ha oblidate iste jardin” – critava illes-, “Tunc nos vivira hic tote le anno”.

Le Neve coperiva le terra per su grande copertura albe e le gelo coperiva per argento le arbores. Deinde illes invitava al vento del nord a restar con illes, e ille veni. Ille arrivava inveloppate in pelle, e ille rugiva omne le die sur in le jardin, e su sufflo faceva cader le capelleto del camino. “¡Que loco plus incantator!” – ille diceva, Nos debe dicer al Grandine que ille veni a esser con nos. “Tunc le grandine tamben veniva”. Cata die durante tres horas ille strepitava sur le tecto del castello, usque que ille rumpeva le major parte del ardesias. Postea ille curreva circum le jardin lo plus celere que ille poteva. Ille vestiva se de grey e su halito era como le glacie.

“Io non pote comprender per que le Primavera tarda tanto in arrivar hic – diceva le Gigante Egoista, quando regardava ab le fenestra e videva su jardin frigide e blanc; “io spera que tosto le temperie cambiara". Sed le Primavera nunquam arrivava, ni adhuc le Estate. Le Autumno donava fructos aurate in tote le jardines, mais in le jardin del Gigante ille non donava nihil. “Ille es assatis egoista" – ha dicite le Autumno. Assi, le jardin del Gigante restava semper submergite in le hiberno, e le vento del nord, e le grandine, e le gelo, e le nive dansava inter le arbores.

Un matino, le Gigante jaceva eveliate in su lecto quando ille audiva un musica multo belle desde foras. Illo sonava tan dulce pro su aures, que ille pensava il debeva esser le musicos del rege que passava.

In realitate, il era sol un cardinal o "pingerrubie" que cantava ante su fenestra, ma il faceva tanto tempore que le Gigante non ascoltava trillar un avetto in su jardin, que il le semblava audir le musica plus belle del mundo.

Alora le Grandine stoppava su dansa, e le vento del Nord lassava de rugir e un perfumo deliciose veniva a ille per inter le persianas aperite.

" Io crede que le Primavera al fin ha venite, " diceva le Gigante; e saltava del lecto e reguardava foras. ¿E que es lo que ille videva?

Ante su oculos il habeva un spectaculo meraviliose. Per medio de un parve brecha in el muro le infantes habeva entrate, sin ser appercipite, e illes sedeva se in le brancas del arbores.

In cata arbore il habeva un parve infante, e le arbores esseva tan felice de tener le infantes de retorno, que illos se habeva coperite de flores, e balanciava suavemente lor brancas supra le capites del infantes. Le aves volava cantante circum illos e pipava de placer, e le flores levava lor vista inter le herba verde e rideva. Isto era realmente un scena multo belle, sol in un angulo remaneva le hiberno.

Illo era le angulo plus lontan del jardin e in illo incontrava se un parve infante. Sed iste infante era tan parvo que ille non succedeva attinger le brancas del arbore, e tornava circum le trunco plorante con amaritude. Le povre arbore esseva totevia completemente coperite per gelo e neve, e le vento del nord sufflava e rugiva sur illo. -¡Monta, parve infante! –diceva le arbore, inclinante lor brancas tan basso como isto era possibile. Sed le infante era parvissime.

Le Gigante sentiva su corde funder se. -¡Quam egoista io ha essite! - ille exclamava-. “Nunc io sape per que le Primavera non voleva venir hic. Io montara a iste parve infante al arbore e postea io va a abatter le muro. E mi jardin essera pro semper un loco de jocos pro infantes. Ille esseva realmente repentite de lo que ille habeva facite.

Alora ille descendeva le scala, e aperiva cautamente le porta del domo, e entrava in le jardin. Sed quando le infantes lo videva illes esseva tan espaventate que omnes fugiva, e al jardin retornava le hiberno de novo. Sol ille parve infante non fugiva, per que su oculos esseva tan plen de lacrimas que ille non videva que le Gigante veniva. Tunc le Gigante se approchava detra de ille e le prendeva con delicatessa inter su manos, e lo montava al arbore. E le arbore floresceva subitemente, e le aves veniva a cantar in su brancas, e le infante extende le bracios e imbracia le collo del Gigante e lo basia.

E le infantes, quando videva que le Gigante jam non esseva mal, reveniva currente, e con illes retornava le Primavera al jardín.

-“Desde ora le jardin essera pro vos parve infantes”, e ille prendeva un grande hacha e abatteva le muro. E quando le gente vadeva al mercato al mediedie omnes poteva vider le Gigante jocante con le infantes in le jardin plus belle que on jammais habeva vidite.

Illes jocava, omne le die, e per le vespere illes vadeva a dicer adeo al Gigante. -Sed ubi es le plus parve? – questionava le Gigante-, ille infante que io montava al arbore? “Le Gigante amava le plus que al alteres, perque ille le habeva donate un basio. -Nos non sape - respondeva le infantes. Ille ha partite.

-“Vos debe dicer le que ille retorna deman” – diceva le Gigante. Sed le infantes respondeva que illes non sapeva ubi le parve infante habitava , e que illes nunquam antea le habeva vidite. E le Gigante se sentiva multo triste.

Tote le vesperes, quando le infantes sortiva del schola illes vadeva a jocar con le Gigante. Sed le infante plus parve, ille que le Gigante plus amava, jammais ha essite vidite de novo. Le Gigante era multo amabile con tote le infantes sed regrettava a su prime amichetto, e sovente parlava re ille. -Como ille amarea poter revider le! – diceva usualmente.

Passava le annos, e le Gigante deveniva vetule e debile . Ille jam non poteva jocar plus, sed sedite in un grande chaise, videva jocar al infantes e admirava su jardin.

-“Io habe multe belle flores - se deceva” -, Sed le infantes es le flores plus belle de omnes. Un matino de hiberno, ille reguarda a traverso del fenestra durante que ille se vestiva. Ille jam non odiava le hiberno nam sapeva que le hiberno esseva simplemente le Primavera dormite , e que le flores se reposava.

Subito ille frictiona su oculos meraviliate, e reguarda, reguarda.

Era realmente un meravilia lo que ille videva. In le angulo plus lontan del jardin il habeva un arbore coperite de belle flores blanc. Omne su brancas esseva aurate, e de illes pendeva fructos de argento.

Infra illes era le parve infante que ille tanto habeva amate. Plen de allegressa , le Gigante bassava currente le scalas et entrava in le jardin. Ille se hastava trans le herba, e veniva juxta le infante. Sed quando ille se habeva approchate del infante su facie se rubificava de ira, e ille diceva,

“¿Qui ha osate facer te damno?” Namque le infante habeva marcas de clavos in le palmas de su manos e in su pedes. -“¿Sed qui ha osate facerte damno?” crita le Gigante; “dice me lo, que io pote prender mi spada e occider le”.

-¡Non ! –respondeva le infante-. “Istes son le feritas del Amor”. -¿Qui es tu, mi parve infante? –diceva le Gigante, e un estranie timor invadeva le, e ille cadeva de genu ante le parve infante. Tunc le infante rideva e diceva al Gigante: -Un vice vos me lassava jocar in tu jardin; hodie vos venira con me a mi jardin, que es le Paradiso.

E quando le infantes arrivava ille vespere,

Illes incontrava al Gigante que jaceva morte infra le arbore, e su corpore esseva totalmente coperite de flores blanc.

Require revision linguistic

Pro iste articulo esseva facite un requesta pro revision linguistic. Si tu trova mal grammatica, orthographia o stilo, nos te invita a meliorar le articulo e a rescinder postea iste etiquetta.